โรคลมชัก (Seizures / Epilepsy)

โรคลมชัก (Seizures / Epilepsy) ลมบ้าหมู (Grand mal)

โรคลมชัก (Seizures/Epilepsy)
ลมบ้าหมู (Grand mal)

โรคลมชัก เป็นโรคเรื้อรังชนิดหนึ่งทีเกี่ยวกับการทำหน้าที่ผิดปกติของสมอง ทำให้เกิดอาการหมดสติเคลื่อนไหวผิดปกติ รับสัมผัสความรู้สึกแปลก ๆ หรือมีพฤติกรรมผิดปกติอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลายอย่างร่วมกัน ซึ่งจะเกิดขึ้นฉับพลัน เป็นอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แล้วก็กลับ หายเป็นปกติได้เอง แต่มักจะมีอาการกำเริบซ้ำเป็นครั้งคราว แพทย์มักจะวินิจฉัยโรคลมชักต่อเมื่อพบว่ามีอาการกำเริบตั้งแต่ 2 ครั้งขึ้นไป การชักเพียงครั้งเดียวอาจเกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ และหายขาดตลอดไป แพทย์จะไม่วินิจฉัยว่าเป็นโรคลมชักโรคนี้พบได้ประมาณร้อยละ 0.5-1 ของประชากรทั่วไปพบได้ในคนทุกอายุ แต่มักจะพบเป็นครั้งแรกในเด็กอายุต่ำกว่า15 ปี และคนอายุมากกว่า 60 ปี
             ในปัจจุบันมีการแบ่งโรคลมชักออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่ ๆ ได้แก่ โรคลมชักเฉพาะส่วน (partial seizures) และโรคลมชักทั่วไป (generalized seizures) แต่ละกลุ่ม ยังแบ่งเป็นชนิดย่อย ๆ ออกไปอีกหลายชนิดในที่นี้จะกล่าวอย่างละเอียดเฉพาะ โรคลมชักแบบเกร็งกระตุกทั้งตัวหรือแกรนด์มาล (tonic clonic seizures หรือ grand mal) ซึ่งอยู่ในกลุ่มโรคลมชักทั่วไปจะมีอาการชักร่วมกับหมดสติ (ตรงกับที่คนไทยเรียกว่าลมบ้าหมู) โรคลมชักชนิดนี้จัดว่าเป็นชนิดที่พบได้บ่อยมีความรุนแรงและมีอันตรายมากกว่าชนิดอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ากลายเป็นโรคลมชักต่อเนื่อง (status epilep ticus) มีโอกาสเสียชีวิตและพิการค่อนข้างสูง

สาเหตุ
                ปกติการทำหน้าที่ของสมองอาศัยการปลดปล่อยกระแสไฟฟ้าของเซลล์ทุกส่วนอย่างมีระเบียบและสอดประสานอย่างสมดุล แต่บางคนอาจมีการปลดปล่อยกระแสไฟฟ้าอย่างผิดปกติของเชลล์สมอง กระตุ้นให้เกิดอาการของโรคลมชักลักษณะต่าง ๆทั้งนี้ขึ้นกับตำ-แหน่งและปริมาณของเซลล์สมองที่ทำหน้าที่ผิดปกติ
               ในกลุ่มผู้ป่วยโรคลมชักเฉพาะที่จะเริ่มจากเชลล์สมองส่วนเล็ก ๆ เพียงส่วนเดียวที่ปลดปล่อยกระแสไฟฟ้าอย่างผิดปกติ ซึ่งยังจำกัดวงอยู่เพียงส่วนนั้น หรือ อาจกระจายไปทั่วสมอง กลายเป็นโรคชักทั่วไป เรียกว่า โรคลมชักทั่วไปแบบทุติยภูมิ (secondary general Ized seezures)ในเวลาต่อมาก็ได้ส่วนในกลุ่มผู้ป่วยโรคลมชักทั่วไป จะมีการปลดปล่อยกระแสไฟฟ้าอย่างผิดปกติขึ้นในเซลล์สมองพร้อมกันทั่วทั้งสมองตั้งแต่แรก เรียกว่าโรคลมชักทั่วไปแบบปฐมภูมิ (primary generalized seizures)
               โรคลมชักกว่าร้อยละ50จะเกิดขึ้นโดยตรวจไม่พบสาเหตุชัดเจน เรียกว่า โรคลมชักชนิดไม่ทราบสาเหตุ (idiopathic seizures) เชื่อว่ามีความพร่องของสารเคมีบางอย่างในการควบคุมกระแสไฟฟ้าในสมอง โดยที่โครงสร้างของสมองเป็นปกติดี ทำให้การทำหน้าที่ของสมองสูญเสียความสมดุล เกิดอาการลมชักขึ้นโรคลมชักชนิดนี้ส่วนใหญ่มักพบมีอาการครั้งแรกในคนอายะ 5-20 ปี และเกี่ยวข้องกับความผิดปกติทางกรรรมพันธุ์ (มักมีประวัติโรคลมชักในครอบครัว)
              ผู้ป่วยโรคลมชักส่วนหนึ่งจะตรวจพบสาเหตุชัดเจนเรียกว่า โรคลมชักชนิดทราบสาเหตุ (symptomatic seizures) ซึ่งมักพบในเด็กอายุต่ำกว่า 2 ปี และผู้ที่มีอายุมากกว่า 25 ปีที่เริ่มชักเป็นครั้งแรก มีสาเหตุตามกลุ่มอายุดังนี้

อาการชักในเด็กอายุต่ำกว่า 2 ปี อาจมีสาเหตุจากไข้ โรคติดเชื้อในสมองสมองพิการความผิดปกติของสมองแต่กำเนิด สมองได้รับการกระทบกระเทือนระหว่างคลอด หรือมีภาวะบางอย่างที่กระทบต่อสมอง เช่น ภาวะแคลเซียมในเลือดต่ำ ภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำเป็นต้น
ในวัยทำงานหรือวัยกลางคน อาจเกิดจากโรคพิษสุรา ยาเสพติด การใช้ยาเกินขนาด
ในผู้สูงอายุอาจเกิดจากโรคหลอดเลือดสมอง เนื้องอกสมอง โรคสมองเสื่อม ไตวาย หรือตับวายระยะท้าย ความดันโลหิตสูงชนิด ร้ายแรง
ในคนทุกวัยอาจเกิดจากโรคติดเชื้อ(เช่น สมองอักเสบ เยื่อหุ้มสมองอักเสบ มาลาเรียขึ้นสมอง) เนื้องอกสมอง ศีรษะได้รับบาดเจ็บ เลือดออกในสมอง เป็นฝีหรือพยาธิในสมอง ภาวะแทรกซ้อนหลังผ่าตัดสมองภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ พิษจากยาเกินขนาด (เช่น ยาชาลิโดเคน ยาแก้ซึมเศร้า ที่โอฟิลลีน เป็นต้น
ในหญิงตั้งครรภ์อาจเกิดจากครรภ์เป็นพิษ

อาการ

สำหรับโรคลมชักแบบเกร็งกระตุกทั้งตัว (ลมบ้าหมู) ผู้ป่วยอยู่ดี ๆ ก็มีอาการหมดสติ เป็นลมพับ กับพื้นทันทีพร้อมกับมีอาการกล้ามเนื้อเกร็งทั้งตัว หายใจลำบาก หน้าเขียว ซึ่งจะเป็นอยู่นานไม่กี่วินาทีถึง 20 วินาทีต่อมาก็จะมีอาการชักกระตุกของกล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายเป็นระยะ ๆ และมีอาการตาค้าง ตาเหลือก ในระยะแรกมักจะถี่แล้วค่อย ๆ ลงลงตามลำดับ จนกระทั่งหยุดกระตุก ในช่วงนี้จะมีอาการน้ำลายฟูมปาก และอาจ มีเลือดออก (จากการกัดริมฝีปากหรือลิ้นตัวเอง) อาจมีอาการปัสสาวะหรืออุจจาระราดร่วมด้วย
                อาการชักจะเป็นอยู่นาน1-3 นาที แล้วพื้นสติตื่นด้วยความรู้สึกมึนงง อ่อนเพลีย บางรายอาจม่อยหลับไปนานเป็นชั่วโมง ๆ
                ผู้ป่วยมักจำไม่ได้ว่าตัวเองล้มลง
                หลังจากม่อยหลับและตื่นขึ้นมาแล้ว อาจมีอาการปวดศีรษะ มึนงง สับสน อ่อนเปลี้ยเพลียแรง หาวนอน ลืมตัว และอาจทำอะไรที่ตัวเองจำไม่ได้ในภายหลัง
                สำหรับผู้ที่เป็นโรคลมชักแบบทุติยภูมิ คือ กลายมาจากโรคลมชักเฉพาะส่วน จะมีอาการเตือน หรือออรา(aura) นำมาก่อนจะหมดสติ เช่น แขนหรือขาชาหรือกระตุกเพียงข้างหนึ่ง หรืออาจเห็นแสงวาบ ได้กลิ่น รส หรือได้ยินเสียงแปลก ๆ หรือมีความรู้สึกกลัวโดยไม่มีเหตุผล เป็นต้น ซึ่งก็คือ อาการของ “โรคลมชักเฉพาะส่วนแบบธรรมดา” นั้นเอง
                ผู้ป่วยอาจเกิดอาการชักในเวลากลางวัน หรือหลังเข้านอนตอนกลางคืนก็ได้ บางครั้งเกิดขึ้นโดยไม่มีสาเหตุกระตุ้น บางครั้งก็พบสาเหตุที่กระตุ้นให้ผู้ป่วยชัก เช่น อดนอน หิวข้าว กินอาหารมากเกินไป ทำงานเหนื่อยเกินไปคิดมาก ดื่มแอลกอฮอล์ กินยากระตุ้นประสาทท้องผูก มีประจำเดือน มีไข้สูง อยู่ในที่ ๆ มีเสียงอึกทึก หรือแสงจ้า หรือแสงวอบแวบ เล่นเกมคอมพิวเตอร์ การหายใจเข้าออกเร็ว ๆ เป็นต้น
                โดยทั่วไป ผู้ป่วยมักมีอาการชักอยู่เพียง 1-3 นาที (บางรายอาจนาน 5 -15 นาที) ก็จะหยุดชัก และฟื้นสติตื่นขึ้นแต่บางครั้งอาจเป็น โรคลมชักต่อเนื่อง (status epilepticus) ซึ่งเป็นภาวะอันตรายร้ายแรง ผู้ป่วยจะชักต่อเนื่องรวดเดียว นานกว่า 20 นาที (ในเด็ก) หรือ 30 นาที
(ในผู้ใหญ่) หรืออาจชักซ้ำ ๆ หลายครั้งติด ๆ กันโดยมีช่วงหยุดชักเป็นพัก ๆ โดยที่ผู้ป่วยยังไม่มีอาการฟื้นสติตื่นขึ้นแม้ในระหว่างช่วงหยุดชัก ภาวะนี้มักพบในผู้ป่วยที่เคยกินยารักษาโรคลมชักมาก่อนแล้วขาดยา (หยุดกินยา) ทันทีแต่ถ้าเป็นการชักครั้งแรก ภาวะนี้ก็อาจเป็นโรคลมชักชนิดทราบสาเหตุ เช่น โรคติดเชื้อของสมอง เนื้องอกสมอง สมองพิการ ตกเลือดในสมอง พิษยาเกินขนาด ภาวะถอนแอลกอฮอล์ในผู้ป่วยที่ติดแอลกอฮอล์ ครรภ์เป็นพิษ เป็นต้น

ข้อแนะนำ
1.ผู้ป่วยที่เป็นโรคลมชักชนิดไม่ทราบสาเหตุส่วนใหญ่มีทางรักษาให้หายขาดได้ หรือสามารถใช้ยาควบคุมไม่ให้เกิดการชักได้ แต่ต้องกินยาติดต่อกันนานเป็นปี ๆ บางรายอาจต้องกินยาไปตลอดชีวิต ผู้ป่วยควรไปรับการรักษาที่โรงพยาบาลที่อยู่ใกล้บ้านตามนัดอย่างสม่ำเสมอ
2.การใช้ยารักษา ควรปฏิบัติดังนี้

กินยากันชักทุกวัน ตามขนาดที่แพทย์แนะนำ ควรทำบันทึกการกินยาและการนัดของแพทย์เพื่อ กันลืม
อย่าหยุดยา หรือปรับเปลี่ยนขนาดยา หรือ ซื้อยากินเอง
ถ้าลืมกินยาไปเพียงมื้อเดียวหรือวันเดียว ให้เเริ่มกันในมื้อต่อไปตามปกติ
หลีกเลี่ยงการใช้ยาชนิดอื่นร่วมกับยากันชักโดยไม่ได้ปรึกษาแพทย์หรือเภสัชกร เพราะยาบางชนิดอาจต้านฤทธิ์ยากันชัก ทำให้อาการชักกำเริบได้ บางชนิดอาจเสริมฤทธิ์ยากันชัก ทำให้เกิดพิษขึ้นได้
ควรสังเกตผลข้างเคียงที่เกิดจากยากันชักเช่น อาการมึนงง คลื่นไส้ อาเจียน เดินเซ ผื่นคัน ผิวหนังผุพอง เหงือกบวม ดีซ่าน มีไข้ เป็นต้น ถ้าพบควร แจ้งให้แพทย์ทราบ เพื่อพิจารณาปรับเปลี่ยนให้เหมาะสม บางกรณีแพทย์อาจต้องทำการตรวจเลือดประเมินผลข้างเคียงต่อตับ ไต เม็ดเลือดแดง เม็ดเลือดขาวเป็นระยะ
ยากันชักบางชนิดอาจต้านฤทธิ์ยาเม็ดคุมกำเนิด ทำให้คุมกำเนิดไม่ได้ผล บางชนิดอาจมีผลทำให้ทารกในครรภ์พิการหรือแท้งได้ ผู้ป่วยที่กินยาคุมกำเนิด หรือมีแผนที่ตั้งครรภ์ควรปรึกษาแพทย์ เพื่อให้การดูแลที่เหมาะสมต่อไป เช่น ในรายที่กินยาโซเดียมวาลโพรเอต หรือคาร์บามาซีพีน แพทย์จะให้ผู้ป่วยกินยาเม็ดกรดโฟลิก (folic acid) ขนาด 1 มก./วัน ตั้งแต่ระยะก่อนตั้งครรภ์และขณะตั้งครรภ์ เพื่อลดความเสี่ยงต่อการ เกิดความพิการทางระบบประสาท (neural tube defect)
หากตั้งครรภ์ หรือเจ็บป่วยอย่างอื่น ควรแจ้งให้แพทย์ที่รักษาทราบ และนำยาที่กินอยู่ไปให้แพทย์ดูด้วย
ในกรณีเปลี่ยนสถานที่รักษา ควรนำประวัติและยาที่กินอยู่ไปให้แพทย์ดูด้วย

3.เมื่อได้รับการรักษาอย่างถูกต้องจนควบคุมโรคได้แล้ว ผู้ป่วยสามารถทำงาน เรียนหนังสือ เล่นกีฬาหรือออกสังคมได้ตามปกติ รวมทั้งสามารถแต่งงานได้
4.ข้อควรปฏิบัติสำหรับผู้ป่วย เพื่อความปลอดภัยและหลีกเลี่ยงปัจจัยกระตุ้นให้เกิดการชัก ผู้ป่วยควรนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ อย่าอดนอน อย่าทำงาน เหนื่อยเกินไปอย่าใช้ความคิดมากหลีกเลี่ยงการกระทบกระเทือนทางจิตใจ อย่าอดอาหาร ระวังอย่าให้ท้องผูกห้ามดื่มแอลกอฮอล์หรือกินยากระตุ้นประสาท อย่าเข้า ไปในที่ ๆ มีเสียงอึกทึก หรือมีแสงจ้า แสงงอบแวบ เพราะสิ่งเหล่านี้อาจกระตุ้นให้เกิดอาการชักได้
                นอกจากนี้ ควรหลีกเลี่ยงการกระทำและสิ่งแวดล้อมที่เสี่ยงอันตราย เช่น ว่ายน้ำ ปีนขึ้นที่สูงอยู่ใกล้ ไฟ ใกล้น้ำ ทำงานกับเครื่องจักร ขับรถ ขับเรือ เดินข้ามถนนตามลำพัง เป็นต้น
                ถ้าจำเป็นต้องว่ายน้ำ ควรมีคนอื่นอยู่ด้วยตลอดเวลา
                ในบางประเทศอนุญาตให้ผู้ป่วยมีใบขับขี่ได้เมื่อปลอดจากอาการชักแล้วอย่างน้อย 1 ปี
5.ผู้ป่วยควรเปิดเผยให้เพื่อนที่ทำงานหรือที่โรงเรียนทราบถึงโรคที่เป็น เพื่อว่าเมื่อเกิดอาการชักจะได้ไม่ตกใจ และหาทางช่วยเหลือให้ปลอดภัยพ่อแม่ ญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงควรมีความรู้ความเข้าใจในธรรมชาติของโรคและวิธีช่วยเหลือผู้ป่วย ไม่ควรแสดงความรังเกียจควรให้กำลังใจผู้ป่วยและให้เข้าร่วมกิจกรรมในชีวิตประจำวันเช่นคนอื่นๆ
6.อาการชักอาจมีสาเหตุได้หลากหลาย ควรวินิจฉัยแยกแยะให้แน่ชัดก่อนจะสรุปว่าเป็นโรคลมชักชนิดไม่ทราบสาเหตุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพบในเด็กเล็ก หรือผู้สูงอายุ อาจเกิดจากความผิดปกติทางสมอง ส่วนในวัยรุ่นหรือวัยทำงานอาจเกิดจากพิษแอลกอฮอล์หรือยาเสพติด

การรักษา
                สำหรับโรคลมชักแบบเกร็งกระตุกทั้งตัว/ลมบ้าหมู

1.ในรายที่มีอาการชักติดต่อกันนานเกิน 10 นาที อาจมีแนวโน้มเป็นอาการแสดงของโรคลมชักต่อเนื่องควรให้การปฐมพยาบาล และประเมินสาเหตุ เช่น ตรวจระดับน้ำตาลในเลือด
                ถ้าพบหรือสงสัยว่าเกิดจากภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ ควรฉีดกลูโคสขนาด 50% 50-100 มล.เข้าหลอดเลือดดำ
                ถ้าไม่หยุดชัก หรือไม่ได้สงสัยภาวะดังกล่าว ควรฉีดยาแก้ชัก ได้แก่ ไดอะซีแพม ผู้ใหญ่ ขนาด 10 มก.(เด็ก 0.3-0.5 มก./กก.) เข้าหลอดเลือดดำช้า ๆ ประมาณ 1 มก./นาที หลังจากนั้น 20 นาทีถ้ายัง ไม่หยุดชัก ให้ฉีดซ้ำได้อีก1 ครั้ง ควรระวังการเกิดภาวะ หยุดหายใจจากผลข้างเคียงของยาตัวนี้
                ถ้าหยุดชักแล้ว ให้การรักษาดังข้อ 2
                ถ้าไม่หยุดัก ควรนำผู้ป่วยส่งโรงพยาบาลด่วน
                เมื่อถึงโรงพยาบาลแล้วยังไม่หยุดชัก แพทย์อาจพิจารณาฉีดยาแก้ชักชนิดอื่น เช่น ลอราซีเอม (lorazepam) ฟีโนบาร์ทาล
เฟนิโทอิน ไมดาซีแพม (midazepam)
                ขณะเดียวกันก็ให้การรักษาแบบประคับประคอง (เช่น ใช้เครื่องช่วยหายใจให้ออกซิเจน ให้น้ำเกลือ) ตรวจหาสาเหตุ และให้การรักษาตามสาเหตุ

2.ในรายที่ชักเพียงชั่วขณะ หรือหยุดชักจาก
การดูแลรักษาเบื้องต้น ถ้าเป็นการชักครั้งแรก หรือยังไม่เคยได้รับการตรวจจากแพทย์มาก่อน ควรแนะนำให้ไปตรวจที่โรงพยาบาล โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเด็กอายุต่ำกว่า 2 ปี หรือคนอายุมากกว่า 25 ปี อาจต้องทำการตรวจพิเศษ เช่น ตรวจคลื่นสมอง หรืออีอีจี (electro ncephalo gram/EEG) ถ่ายภาพสมองด้วยคลื่นแม่เหล็ก ไฟฟ้า หรือเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ เจาะหลัง (lumbar puncture) เพื่อค้นหาความผิดปกติของสมอง
                นอกจากนี้หากสงสัยว่ามีสาเหตุจากโรคอื่น ๆ อาจต้องทำการตรวจพิเศษอื่น ๆ เช่น การตรวจนับเม็ดเลือด การตรวจระดับน้ำตาลและเกลือแร่ในเลือด การตรวจเลือดทดสอบการทำงานของตับและไต เป็นต้น
                การรักษา ให้การรักษาตามสาเหตุที่พบ
                แต่ถ้าเป็นโรคลมชักชนิดไม่ทราบสาเหตุ หากเพิ่งเคยชักมาเพียง 1 ครั้ง มักจะแนะนำให้ผู้ป่วยปฏิบัติตัว หลีกเลี่ยงสิ่งกระตุ้นให้เกิดอาการ และเฝ้าสังเกตดู อาการต่อไป โดยยังไม่ให้ยารักษา เนื่องเพราะผู้ป่วยกลุ่มนี้อาจไม่มีอาการชักซ้อนอีกตลอดไป(โอกาสชักซ้ำพบได้ประมาณร้อยละ 30-60) ซึ่งไม่คุ้มกับผลข้างเคียงจากยา
                แพทย์จะพิจารณาให้ยากันชักแก่ผู้ป่วยที่มีอาการกำเริบซ้ำครั้งที่ 2 ยาที่นิยมใช้เป็นพื้นฐาน ได้แก่ ฟีโนบาร์บิทาล และเฟนิโทอินโดยจะเลือกใช้เพียงชนิดใดชนิดหนึ่งก่อน (ห้ามเกินร่วมกันอาจมีปฏิกิริยาต่อกันได้) แพทย์จะค่อย ๆ ปรับขนาดยาที่ใช้ขึ้นทีละน้อยจนสามารถควบคุมอาการได้ ถ้าไม่ได้ผลอาจเปลี่ยนไปใช้ยาพื้นฐานอีกชนิดหนึ่ง
                แต่ถ้าได้ลองใช้ยาพื้นฐานในขนาดเต็มที่แล้วยัง ไม่ได้ผล อาจต้องเปลี่ยนไปใช้ชนิดอื่น เช่น โซเดียมวาลโพรเอต (sodium   valproate) คาร์บามาซีพีน (carbamazepine) โทพิราเมต (topiramate) เป็นต้น
                ผู้ป่วยส่วนใหญ่สามารถควบคุมไม่ให้เกิดอาการกำเริบด้วยยาเพียงชนิดเดียว มีน้อยรายที่อาจต้องให้ยาควบกันตั้งแต่ 2 ชนิดขึ้นไป
                เมื่อปรับยาจนสามารถควบคุมโรคได้แล้ว ผู้ป่วยจะต้องกินยาในขนาดนั้นไปเรื่อย ๆ เป็นเวลาหลายปี จนปลอดอาการชักแล้ว 2-3 ปี (สำหรับเด็ก) และ 5 ปี (สำหรับผู้ใหญ่) จึงเริ่มหยุดยา โดยค่อย ๆ ลดลงที่ละน้อยห้ามหยุดยาทันที อาจทำให้เกิดโรคลมชักต่อเนื่อง เป็นอันตรายได้
                เมื่อลดยาหรือหยุดยาแล้ว กลับมีอาการชักใหม่ (พบได้ประมาณร้อยละ 25 ในเด็ก และร้อยละ 40-50 ในผู้ใหญ่) ก็ควรจะกลับไปใช้ยาตามเดิมอีก บางรายอาจต้องกินยาคุมอาการตลอดไป
3. สำหรับผู้ที่เคยได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรค
ลมชักและกินยารักษามาก่อน ถ้าพบว่ามีอาการชักเพราะขาดยาหรือปรับลดยาเองก็ให้กลับไปกินยาตามขนาด ที่แพทย์สั่งอยู่เดิม แต่ถ้าผู้ป่วยเกิดอาการชักทั้ง ๆ ที่กินยาตามขนาดที่แพทย์สั่งอยู่แล้วอาจจำเป็นต้องเพิ่มขนาดยา หรือปรับเปลี่ยนยาใหม่ จนกว่าจะควบคุมอาการได้

4.ในรายที่ใช้ยารักษาไม่ได้ผลหรือทนต่อผล
ข้างเคียงไม่ได้ ควรส่งปรึกษาผู้เชี่ยวชาญ ซึ่งจะทำการตรวจด้วยวิธีที่ซับซ้อนยิ่งขึ้น เพื่อค้นหาตำแหน่งเนื้อสมองที่เป็นจุดกำเนิดการชัก(ปลดปล่อยกระแสไฟฟ้าผิดปกติ) และทำการผ่าตัดสมองซึ่งมีอยู่หลายวิธี ก็สามารถรักษาให้หายขาดได้ หรือไม่ก็อาจช่วยลดความถี่ และบรรเทาความรุนแรงของการชัก หลังผ่าตัดแพทย์จะให้ยากันชักคอยควบคุมอาการต่อไปในกรณีที่ผู้ป่วยดื้อยาและผ่าตัด หรือ ไม่สามารถผ่าตัดได้ อาจรักษาด้วยการใช้เครื่องกระตุ้นประสาทสมองคู่ที่ 10 (vagus nerve stimulation)

โรคพยาธิใบไม้ตับ (liver fluke หรือ opisthorchis)

โรคพยาธิใบไม้ตับ เกิดจากพยาธิใบไม้ตับ (liver flukeหรือ opisthorchis)ซึ่งเป็นพยาธิที่มีอยู่ในปลา...

+ Read More

รากประสาทถูกกด (Spinal nerve root compression) หมอนรองกระดูกสันหลังเคลื่อน (Herniated disk)

รากประสาทถูกกด (Spinalnerve root compression) หมอนรองกระดูกสันหลังเคลื่อน (Herniateddi...

+ Read More

Symptoms & Disease

ประสาทและสมอง